ON SCREEN: Mission: Impossible - Ghost Protocol

Even terug naar de dinsdagavond. We trotseren weer en wind voor een bezoekje aan mijn minst favoriete bios in Utrecht: Wolff Catherijne. Ieder keer denk je: "Hopelijk zitten er deze keer geen luidruchtig popcorn etende -of zelfs gooiende- idioten in de zaal". Niets van dat alles deze keer (gelukkig), maar wat viel er wel op: 1 zaal 3 heeft blijkbaar geen verwarming, 2 de installateur van het sprinklersysteem had moeten kijken naar de projectiehoek van de beamer (weerkaatsing van twee sprinklers ten alle tijde in beeld. Schande!), 3 er zijn ongelooflijk korte pauzes in Wolff Catherijne en 4 het vierde deel in de reeks Mission: Imossible was goed te doen!

De hele Mission: Impossible saga is een beetje aan mij voorbij gegaan. De eerste film heb ik ooit wel eens gezien op TV en volgens mij heb ik flarden van deel twee gezien. Wat me eigenlijk het meest is bijgebleven is het feit dat twee leden van U2 de titelsong van de oorspronkelijke TV-serie voor de eerste film hadden geüpdatet. Gelukkig bleek voorkennis niet nodig. De avonturen van het spionageteam Impossible Mission Force (IMF) waren in Ghost Protocol prima te volgen.

De film biedt alles wat je van een goede Hollywood blockbuster mag verwachten: veel explosies, flitsende actiescènes, een vleugje romance en uiteindelijke een heroïsche winnaar die een gewetenloze slechterik verslaat. Het verhaal is dan ook weinig origineel. De IMF-missie in Moskou, onder leiding van Ethan Hunt (Tom Cruise), gaat helemaal mis: een onbekende bad guy lokt hem in de val, blaast een deel van het Kremlin op en schuift de aanslag in de schoenen van Hunt. De VS is hierdoor genoodzaakt het Ghost protocol in werking te zetten: volledige ontkenning en opheffing van IMF. IMF zet nog een laatste opdracht uit. Het opsporen van de dader. Geen gemakkelijke opgave, want dankzij het Ghost protocol staan Ethan en zijn team er helemaal alleen voor. De setting doet vaag ergens aan denken. Inderdaad, het heeft wel iets weg van het plot van License to kill. Maar voor vernieuwende verhalen kwamen we niet. Visueel spektakel en suspense zijn belangrijker en daarbij mag er best op genreclichés worden geleund; ze werken namelijk wel.

Visueel spektakel is aanwezig in de vorm van een aantal onverwachte explosies en wat spannende achtervolgingsscènes. Ook de IMF-gadgets werken visueel goed. Hunt en zijn 'Spider-man handschoenen' bijvoorbeeld, of een high-tech camouflage-scherm dat zijn projectie aanpast aan degene die er zijn blik op werpt. James Bond zou jaloers zijn! Overigens heeft 007 meer reden om jaloers te zijn, want de setting en feel van Mission: Impossible 4 is meer James Bond, dan de laatste twee James Bond films bij elkaar. Maar goed dat is een ander verhaal.

Cruise is in goede vorm, ook fysiek zo bleek en dat was even slikken. Van mij hadden de shots ter bevestiging hiervan niet gehoeven. Het is fijn om te weten dat hij getraind heeft, maar er is iets enorm griezeligs aan een ontbloot bovenlichaam van een gespierde acteur op leeftijd. Horror zou ik het nog niet willen noemen, maar Return of the living dead spookte toch wel even door mijn hoofd.

Op dat ene kleine puntje van Cruise-narcisme na valt er eigenlijk weinig te mopperen. Mission: Impossible - Ghost Protocol biedt een spannend avondje pretentieloos Hollywood-vermaak, uitermate geschikt als afsluiter na een lange dag werken. Zelfs als deze avond plaatsvindt in een een koude Wolff Catherijne Bioscoop .