ON RECORD: The Walker Brothers - Nite Flights

Af en toe eens zoeken op Marktplaats naar obscure platen werpt soms zijn vruchten af. Voor maar liefst 15,- (inclusief verzendkosten) ben ik sinds een tijdje de gelukkige eigenaar van het legendarische Nite Flights. In 1978 produceerden The Walker Brothers hun meest genegeerde, maar ook hun meest fascinerende album. Het album heeft door de jaren heen een bescheiden cult-status opgebouwd. Een vinyl exemplaar scoren in goede staat is vrij zeldzaam en zij die hem aanbieden vragen doorgaans achterlijk hoge prijzen. Gelukkig zijn wij Hollanders op Marktplaats een stuk nuchterder dan de Amerikanen op E-bay!

Het album is een vreemde eend in de bijt binnen het oeuvre van The Walker Brothers. In vergelijking met hun Phil Spector-achtige popsongs uit de jaren '60 lijkt Nite Flights van een compleet andere band. Waar in het verleden de 'broers' samen de nummers zongen is Nite Flights verdeeld in drie blokken songs, elk door een van hen gezongen. Scott zingt de eerste vier, hierna is de beurt aan Gary en John sluit af.

Na de tegenvallende resultaten van No Regrets en Lines heeft platenmaatschappij GTO Records alle hoop op commercieel succes met The Walkers verloren. Met contractueel nog 1 album te gaan, maakt het GTO niet veel meer uit wat er uitgebracht wordt onder de naam The Walker Brothers. Dit geeft de broers de gelegenheid om in volledige artistieke vrijheid aan hun nieuwe album te werken.

Scott Walker gaat verder met waar hij eind jaren '60 met Scott 4 was gebleven: het mengen van pop met invloeden uit de Franse chanson en orkestmuziek. Hij lijkt echter ook een nieuwe invloed te hebben opgepikt: David Bowie. "Big Fat Mama Kick" en "Shutout" hadden zo van 'Heroes' kunnen komen. In "Shutout" voelt de invloed het sterkst. Gitarist Les Davidson produceert een solo die wel doet denken aan Robert Fripp in "Joe the Lion". Dramatisch hoogtepunt van de vier tracks van Scott is zonder twijfel het complexe "The Electrician". Niet alleen is "The Electrician" een van Scott's beste songs, het is misschien zelfs wel een van de best geschreven 'popsongs' uit de jaren '70. Minstens zo interessant als een "Bohemian Rhapsody" of een "Stairway to Heaven". Sinistere vocalen en achtergrondgeluiden tegenover een groep strijkers die de luisteraar meezuigen in Scott's bizarre droomwereld. Het is onbegrijpelijk dat muziekzender Radio 2 een track als deze nooit heeft opgenomen in hun Top 2000!



Na Scott is het de beurt aan Gary. Deze bewandelt met zijn twee nummers "Death of Romance" en "Den Haague" een stuk luchtiger terrein. John's songs doen qua tekstuele beelden meer aan die van Scott denken: teksten als "red, fresh blood burns on a diamond star" in "Disciples of Death" zijn niet ver uit de buurt van de "raw meat fists" en de "stitches torn and broke" uit Scott's "Nite Flights". Maar waar Scott zich qua klanken meer bevindt op het experimentele terrein van Bowie en Eno blijven de andere twee broers een beetje hangen in een contemporaine Steve Miller Band sound. Het is dan ook niet vreemd dat, wanneer er over Nite Flights wordt gesproken, de focus meestal ligt op Scott's meer avontuurlijke bijdragen die de tand des tijd het best hebben doorstaan.

Hoewel muziekcritici (en gelukkig Marktplaatsverkopers) het album vaak niet op zijn waarde weten te schatten heeft een handjevol artiesten dit wel gedaan. Bowie en Eno kwamen in 1979 al met een hommage in de vorm van "African Nite Flights" op Lodger en deden het in 1995 met "The Motel" nog een keer over. Bovendien covert Bowie de titeltrack op Black Tie, White Noise in 1993. Maar ook een nieuwe generatie muzikanten lijkt door het album geïnspireerd. Goldfrapp in de vorm van Felt Mountain bijvoorbeeld, maar ook Pulp's Jarvis Cocker en Radiohead praten met affectie over Scott's eigenzinnige bijdragen. Het album is ongetwijfeld een van de redenen geweest voor Pulp om Scott Walker in 2001 te vragen hun album We love life te produceren. Ironisch genoeg is de plaat voor Pulp, na successen met Different Class en This is Hardcore, een commerciële tegenvaller en lijkt We love life eenzelfde lot beschoren als Nite Flights indertijd: verdwijnen in de schaduwen van obscuriteit. De vinyl versie van het album is inmiddels in ieder geval al net zo'n rariteit. Deze ben ik op Marktplaats nog niet tegenkomen. Maar wie weet is er binnenkort een verkoper die geen idee heeft wat hij met een onbekende LP van Pulp aan moet en hem net als de Nite Flights verkoper voor een leuk prijsje online in de aanbieding doet. Kwestie van tijd, immers legt Scott in de donkere schaduwen van "The electrician" al uit: "Baby it's slow, when lights go low... and there's no help no".