ON RECORD: Ladytron - Gravity the Seducer

Gravity the Seducer is zonder twijfel mijn favoriete album uit 2011. Sinds september is de plaat niet meer weg te denken uit de playlist op mijn Samsung Galaxy S2, dus ook maar besloten een fysiek exemplaar te kopen. En wat voor een! Vandaag lag voor mij klaar, op de mat, een mooi pakketje van Bol.com met hierin de vinyl-versie van het album. Uitgebracht in een gelimiteerde oplage van 2000 stuks in Europa en ook nog eens 2000 stuks in de VS, waarvan 500 per batch gedrukt zijn op doorzichtig vinyl. Wat wil het toeval? Mijn exemplaar, nummer 167, is een van de uitverkorene.

Het vijfde studioalbum van Ladytron is een mooi geproduceerde, goed samenhangende plaat geworden die klopt van A tot Z (of in dit geval van kant A tot kant B).Qua sound lijkt er veel inspiratie gehaald te zijn uit het vroege werk van synth-pioniers als The Human League of OMD. Zo doen de synths in "Transparant Days" wel een beetje denken aan het nummer "Sealand" op OMD's Architecture & Morality. Ladytron's Daniel Hunt gebruikte de term 'Baroque 'n' Roll' om de Gravity the Seducer mee te omschrijven. Een treffende term die vooral past bij openingstrack "White Elephant"; ritme figuurtjes opgebouwd uit synths die klinken als troebele klavecimbels en stringmotiefjes met barokke invloeden. Qua songstructuur blijft het natuurlijk lekker Rock 'n' Roll (lees: wave pop) zoals we van Ladytron gewend zijn.

De band ziet Gravity the Seducer als hun beste plaat tot nu toe en ik kan ze geen ongelijk geven. Sterker nog, omdat de kwaliteit zo constant is, is het lastig een favoriete track uit te kiezen. Als ik dan toch eentje moet noemen dan wordt het "90 degrees" het een-na-laatste nummer op kant B.

-update- Voor mensen op zoek naar de vinyl versie: deze is inmiddels niet meer leverbaar bij Bol.com, maar misschien dat hij via Platomania.eu of de bands eigen website nog te bemachtigen is.