Wat maakt Bond 23 dan zo speciaal? Qua verhaal gebeurt er eigenlijk weinig nieuws. Veel gerecyclede thema's: er is drama a la On Her Majesties Secret Service (1969), de herrijzenis van Bond hebben we al eerder gezien in Die Another Day (2002), een op wraak beluste MI6 agent zat ook al in GoldenEye (1995) en net als in The Living Daylights ligt MI6 onder vuur. Originaliteit is dus niet per se de meerwaarde van Skyfall. Het succesvolle zit hem in het feit dat de makers de essentie van Bond voor het eerst, sinds misschien wel 20 jaar, geloofwaardig weten te vertalen naar het heden.
Sinds de jaren '90 probeerde men Bond al op juiste manier te moderniseren. De playboy Bond van Roger Moore verdween en daarvoor in de plaats kwam een serieuze en gevoelige Bond (Timothy Dalton en Pierce Brosnan). Onder invloed van de zeitgeist van de jaren ' 90 kregen we een vrouwvriendelijke 007. Deze Bond verslond minder vrouwen per film en luisterde braaf naar zijn baas M die opeens (zeer geëmancipeerd) een vrouw was (Judi Dench).
Hoewel de Brosnan films aan de ene kant probeerden te moderniseren sloegen ze aan de andere kant door op het gebied van camp. Telkens weer een megalomane idioot met een of ander doomsday weapon die moest worden gestopt, Bond met allerlei gadgets die steeds meer over de top werden (de onzichtbare auto in Die Another Day als het absolute dieptepunt (of hoogtepunt, 't is maar net hoe je 't bekijkt)) en de films eindigden altijd met een suggestieve oneliner van James (" Christmas came twice this year" of iets dergelijks) gevolgd door een "Oh James". De Brosnan jaren boden vermakelijke films, maar de films werden door modernisering aan de ene kant en de over de top camp aan de andere kant een karikatuur van zichzelf.
Met de komst van Craig werd het oude format helemaal losgelaten. Zo erg zelfs dat geliefde karakters als Q en Moneypenny verdwenen. Bond onderging opnieuw een metamorfose. De serieuze doch stijlvolle Bond van Pierce Brosnan maakte plaats voor een ruige onelegante humorloze spierbundel die niets te zoeken heeft in een smoking. Bond was de afgelopen twee films geëvolueerd tot een soort Jason Bourne kloon. Een begrijpelijke keuze, want The Bourne Identity (2002) zette een nieuwe standaard voor het genre. De makers maakten echter een fout die ze al jaren eerder maakten met Moonraker (1979). Bond moet geen trends volgen. Bond meets Star Wars werkte niet en Bond meets Jason Bourne klopt ook niet. Bond moet zichzelf blijven.
Skyfall doet precies dat. Alsof de makers in het kader van het 50 jarige jubileum alle films bij langs zijn gegaan om te kijken wat er door de jaren heen werkte. Alle ingrediënten voor een goede Bond film zijn aanwezig. Q en Moneypenny worden geherintroduceerd James is weer een beetje een womanizer (voor het eerst sinds tijden scoort 007 meerdere keren in een film). De excentrieke bad guy is terug (Javier Bardem slaagt erin deze excentriek te laten zijn zonder camp te worden). Er is een goede title track en een uitstekende score die tegelijkertijd modern en nostalgisch is (componist Thomas Newman weet op exact de juiste momenten de James Bond theme in te zetten). En boven al: James heeft weer flair en humor!
Het mooiste moment van de film vond ik eigenlijk de epiloog. Hierin worden we meegenomen naar het 'nieuwe' MI6 kantoor. Liefhebbers van de film-reeks herkennen meteen de diverse knipogen naar de Bond films van voor de jaren ' 90. Het is alsof de makers in deze scene even willen benadrukken dat ze na vele jaren zoeken de essentie van James Bond weer hebben gevonden en dat vanaf nu alles weer op zijn plaats staat. Van de bekende kapstok naast het bureau van Moneypenny tot de deur van M's kantoor. Bond kan weer als vanouds op missie gaan en ik kan niet wachten tot het zover is. Op naar Bond 24!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten